Ken je dat gevoel? Soms lijkt het alsof je roept in een verlaten woestijn, onhoorbaar voor anderen. Dat gevoel overkwam me deze week meer dan gewoonlijk, mede door het weer en de kamelen (ja, echt waar!) die ik tegenkwam. Het is als een roep in de woestijn, waar niemand lijkt te luisteren. Begrijp je wat ik bedoel?
Het lijkt bijna vanzelfsprekend dat hoe meer ik leer over menselijk gedrag, hoe duidelijker alles voor me wordt. Wanneer ik deze zin opnieuw lees, moet ik lachen om het voor de hand liggende aspect dat ik benoem. Hoe meer ik leer, hoe duidelijker het wordt. Dat is logisch, toch? Maar hoe leer ik dan precies? En wat wordt er dan precies duidelijker? Alles? Dat zijn goede vragen!
Ik ontdek het meeste door te lezen, voorbeelden te zoeken en te bestuderen, het in mijn gedachten te oefenen, het daadwerkelijk toe te passen, terug te kijken naar het voorbeeld, en diepgaande theorieën te bestuderen. En dan, plotseling, valt alles op zijn plaats. Elk van deze leermomenten draagt bij aan mijn dagelijkse vooruitgang in het begrijpen en werken met menselijk gedrag, zowel in mijn rol als docent, trainer of coach, als in mijn rol als mens. Hoe kan ik mijn werkdag effectiever maken? Hoe kan ik betere beslissingen nemen? Hoe kan ik mijn aandacht het slimst richten? Hoe vind ik de juiste balans tussen werk en privé? Uiteindelijk zijn dit allemaal strategieën, waarbij ik jou niet hoef uit te leggen dat ze bestaan uit procedures voor gedachten, gevoelens en gedragingen. Hoe eenvoudiger – zonder belangrijke stappen over te slaan – hoe effectiever.
Het is bijna verslavend, als je het mij vraagt. Wanneer je naar B&B Vol Liefde kijkt, let je op oogbewegingen en luister je naar de woordkeuzes. Op vakantie let je op lichaamstaal om verbinding te maken met anderen. Zelfs tijdens een gesprek over vakantieplannen kan ik een strategie voor ontspanning herkennen. Soms is het vermoeiend, maar er zijn ook strategieën om hiermee om te gaan, dat weet ik zeker. Maar voor die woestijn, daar heb ik (nog) geen strategie voor gevonden.
Elke dag voer ik gesprekken. Met veel verschillende mensen. Deze mensen zijn biologisch gezien net als jij en ik, met één verschil: ze lijken niet te horen wat er in de woestijn wordt geroepen. Ze bevinden zich namelijk niet in de woestijn, maar in de drukte van het dagelijks leven, zoals bij de supermarkt waar ze haastig een keuze maken uit 37 verschillende smaken chips, terwijl ze een telefoongesprek voeren over project Q, met twee kinderen die hun aandacht opeisen. Ook dat is verslavend, maar dat beseffen ze niet.
Stel je eens voor dat de woestijn kleiner zou worden en mensen zouden horen wat er wordt geroepen. Zouden ze dan meer leren en daardoor duidelijker inzicht krijgen? Zouden ze beter in staat zijn om balans te vinden, efficiënter te plannen, zich gelukkiger te voelen, en meer controle te ervaren? Ik denk van wel, want het is verslavend.
Misschien moeten we met meer mensen gaan roepen, hoe eenvoudig het ook lijkt. Leren is een actief proces, en duidelijkheid ontstaat geleidelijk. Misschien voel je je nog niet klaar om mee te roepen in de woestijn, of misschien wil je liever roepen in de supermarkt. Dat begrijp ik. Ik hoop dat meer mensen willen ontdekken hoe eenvoudig persoonlijk leiderschap kan zijn. Het begint met de basis en wordt steeds duidelijker naarmate je meer leert. Het is tijd om harder te roepen. Roep je eens terug? Of roep je mee?