'Het is kut en het is oké.'

Een jaar geleden maakte ik (Cindy) met 11 andere vrouwen een wandeltocht door de Sahara. “Waarom in hemelsnaam”, vroegen sommigen mij vooraf. Dat vond ik een rare vraag, want het leek mij fantastisch. Ik heb persoonlijk geen bucketlist, maar als ik er een had gehad dan had wandelen met een kameel door de Sahara daar zeker op gestaan. Nu was ik al eens naar Santiago gelopen, dus een weekje woestijnwandelen leek mij prima te doen.

Goudkleurige zandduinen

Nu kun je vooraf een idee over iets hebben. Een plaatje, een beeld of zelfs een film over hoe iets kan gaan. En ja, ik zag mezelf al door de Sahara lopen over uitgestrekte goudkleurige zandduinen. Het leek mij het ultieme gevoel van vrijheid om als een nomade door de woestijn te trekken, volledig vrij en één met de elementen.

Dat laatste klopte trouwens wel. Overdag was het snaaiend heet en ’s nachts was het stervenskoud. Een combinatie die mijn lichaam niet goed gecorrigeerd kreeg. Overdag voelde ik me koortsig en ’s nachts lag ik te rillen op mijn keiharde matje.

Dit was niet zoals ik het voor ogen had.

Poepen achter een cactus

En dan het zand. Ergens weet je wel dat die mooie zandduinen bestaan uit biljoenen hele kleine schurende korreltjes die overal gaan zitten en vooral in je sokken. En dat je voeten dan langzaam veranderen in twee wandelende blaren die je zo goed en zo kwaad als het kan doorprikt en verbindt en dan weer schurend verder loopt door het mulle zand. Urenlang.
En had ik al verteld dat je ook een week niet kunt douchen en achter een cactus van 10 cm moet gaan poepen? Bij deze.

Dit ging niet zoals ik het bedacht had.

Na twee dagen lopen kwam het grootste besef: ik kan hier niet weg. Oneindig veel ruimte om me heen en toch zit ik vast in ‘the middle of fucking nowhere’ en ben ik volledig afhankelijk van de gids en de kamelendrijvers. Tot zover mijn gevoel van vrijheid. I wilde weg. ’s Nachts, huilend in mijn veel te dunne slaapzak, bedacht ik ijlend snode plannen om te vluchten uit deze hel.

Dit. Wilde. Ik. Niet.

Brandend zand

Op de derde dag kwam het inzicht. Na uren alleen te hebben gelopen en een goed gesprek gevoerd te hebben met mezelf, mocht ik toegeven aan de weerstand die ik voelde omdat het niet zo ging als ik gehoopt had. Dat het kut was. Dat ik uitgeput was van het niet slapen in combinatie met de fysieke inspanning in de brandende zon waarbij iedere stap pijn deed door de blaren op mijn voeten. Dat het oké was om dit te erkennen.

En daar ontstond de ruimte. Om bovenop een zandduin te gaan zitten en te gaan genieten van de prachtige kleuren van de ondergaande zon op het zand. En te voelen dat ik oké ben. Los van alle omstandigheden ben ik hier op dit moment helemaal oké.

Het is kut en het is oké.

Een nieuw mantra

De rest van de week heb ik ongelofelijk genoten. De omstandigheden waren niet veranderd, wel mijn mindset en waar mijn aandacht naartoe ging. Daardoor had ik nu wel oog voor de schoonheid van de woestijn, de meest indrukwekkende sterrenhemel ever, de verbinding met de fantastische vrouwen met wie ik samen was, het heerlijke eten en dat er goed voor mij gezorgd werd. Ik voelde me volledig vrij. Mijn nieuwe mantra ‘Het is kut en het is oké’ werd collectief geadopteerd en gebruikt op momenten dat iemand het even zwaar had.

Je hoeft niet te kiezen, het mag er allebei zijn.

En dan is er nu een coronavirus. Niemand heeft er voor gekozen, maar het is een feit dat het virus er is. En dat er mensen heel erg ziek van worden. En aan overlijden. En dat is kut. En dat jij je nu zorgen maakt en misschien angstig bent. Dat is kut. En dat jij beperkt wordt in je vrijheden en sociale contacten. Dat is kut. Dat je misschien geen inkomsten meer hebt en onzeker bent over de toekomst. Dat is kut. Het is oké om je kut te voelen.

Hopelijk is er ook veel oké. Het is oké dat de natuur kans krijgt om te herstellen. Het is oké om te ontdekken dat jouw gevoel van vrijheid niet bepaald wordt door de muren van je woning. Het is oké om te kiezen hoe je met deze situatie om wil gaan. Het is oké om te genieten van de zon die schijnt. Het is oké om te ontdekken wat er mag ontstaan binnen de mogelijkheden die je nu hebt. Het is oké om je oké te voelen.

Je hoeft niet te kiezen

Je hoeft niet te kiezen, het mag er allebei zijn.

Het is kut en het is oké.
Het is kut en ik ben oké.
Ik ben oké.

Ik hoop jij ook!

Er ontstond die week in de Sahara trouwens een levendige ruilhandel in paracetamol, ontsmettende handgel en wc papier. Dat bleken toen, net als nu, toch echt de essentiële dingen in het leven te zijn ;-).

Stay safe!

Cindy Peerlings