Niets kiezen is ook kiezen.

Er zijn weinig dingen zo comfortabel als het uitstellen van een keuze. Het voelt als ruimte, alsof je jezelf gunt om na te denken, te voelen, te overleggen. Mensen zeggen: “Ik ben er nog niet helemaal uit.” Of: “Ik wil het nog even laten bezinken.” Het klinkt bedachtzaam, volwassen bijna. Alsof je zorgvuldig aan het wikken en wegen bent. Maar schijn bedriegt. Onder die zogenaamd reflectieve tussenruimte schuilt vaak iets anders: vermijding. En vermijding heeft altijd een prijs.

We denken graag dat de tijd even stil staat als wij niet bewegen. Dat het leven op ons wacht tot wij er klaar voor zijn. Maar de werkelijkheid is minder geduldig. Terwijl jij overweegt, telt de wereld gewoon door. Terwijl jij twijfelt, vormt zich gedrag. Terwijl jij uitstelt, ontstaan er resultaten. Geen neutrale leegte, maar concrete uitkomsten van jouw uitblijvende beweging. Alles wat je niet kiest, kiest jou terug. En alles wat je laat bestaan, bevestig je stilzwijgend. Je kiest altijd. Zelfs als je denkt dat je nog aan het twijfelen bent.

Het denken heeft het doen verdreven

Het wrange is dat de meeste mensen wél weten wat ze willen. Ze voelen haarscherp dat iets niet klopt. Ze weten wat er zou moeten gebeuren. De richting is niet het probleem — de consequentie is dat wel. Want kiezen betekent verantwoordelijkheid nemen. Niet alleen voor de uitkomst, maar voor jezelf. Voor wat je laat zien. Voor waar je voor gaat staan. En dat is eng. Want vanaf het moment dat je kiest, wordt zichtbaar wie je bent. Of preciezer gezegd: wordt zichtbaar of je bereid bent te leven naar wat je beweert te geloven.

Kiezen is nooit vrijblijvend. Je kunt het niet niet doen. Ook geen keuze maken ís een keuze. Een keuze voor behoud. Voor het bekende. Voor het veilige verhaal dat je al zo lang met je meedraagt. En dat verhaal heeft zich inmiddels geworteld in je gedrag. Je merkt het aan hoe je praat. Hoe je denkt. Hoe je uitstel inricht als argument. Hoe je rationeel verklaart waarom het nog geen goed moment is, terwijl je diep vanbinnen voelt dat je eigenlijk al te lang wacht. Wachten is zelden een vorm van wijsheid. Het is meestal een vorm van verraad.

Niets doen is niet niks

Niets doen is bevestigen wat er nu is. Elke dag dat je geen grens trekt, bevestig je dat die grens er niet toe doet. Elke keer dat je geen actie onderneemt, vertel je jezelf dat het blijkbaar niet belangrijk genoeg is. Elke keer dat je je woorden inslikt, versterk je de angst dat jouw waarheid de ruimte niet mag vullen. En dat begint te knagen. Aan je energie. Aan je zelfbeeld. Aan je zelfrespect. Niet omdat je gefaald hebt, maar omdat je jezelf weer even genegeerd hebt.

Gedrag liegt nooit. Je agenda, je prioriteiten, je stiltes — ze vertellen precies waar je echt voor kiest. Niet wat je hoopt. Niet wat je post. Niet wat je deelt in een goed gesprek. Maar wat je doet. En wat je niet doet. Dat is de spiegel. Mensen die zeggen dat ze niet weten wat ze moeten kiezen, bedoelen vaak: ik weet het wel, maar ik wil het nog niet dragen. Ik wil de verantwoordelijkheid nog niet voelen. Ik wil niet te vroeg zichtbaar worden. En dus hou ik het even in de wachtstand. Even. Tot morgen. Tot volgende week. Tot na de vakantie. Tot later. Tot nooit.

En dat is precies de plek waar veel mensen blijven steken. Niet omdat ze niets willen, maar omdat ze blijven doen alsof ze geen invloed hebben. Alsof het leven hen overkomt. Alsof keuzes van buitenaf bepaald worden. Maar dat is nooit helemaal waar. Wat je laat bestaan in je leven, heb je ergens onderweg toegestaan. En wat je verdraagt, bepaal je zelf. Dat is geen verwijt, maar een feit. Een pijnlijk feit, misschien, maar wel één die je vrij kan maken. Want als alles een keuze is, kun je vanaf nu ook iets anders kiezen.

Kiezen als startpunt

Het helpt om te beseffen dat kiezen niet betekent dat je het meteen goed moet doen. Kiezen is geen eindpunt, maar een begin. Het is niet de belofte dat alles zal lukken. Het is de bereidheid om te bewegen, zelfs als het onzeker is. En precies daar zit kracht. Je hoeft niet klaar te zijn. Je hoeft niet zeker te zijn. Je hoeft alleen te besluiten dat je jezelf serieus genoeg neemt om niet nog een dag te wachten. Dat is leiderschap. Niet over anderen, maar over jezelf.

Er is geen perfect moment. Alleen een pijnlijk eerlijk moment waarop je voelt dat je jezelf aan het kwijtraken bent in de ruimte tussen weten en doen. Dat is geen drama. Dat is een uitnodiging. Je hoeft geen nieuw plan. Geen grote transformatie. Je hoeft alleen te stoppen met de illusie dat wachten je ergens brengt. En te starten met gedrag dat weer klopt met wie je wilt zijn. Niet voor een resultaat. Maar voor je eigen waardigheid.

Dus ja, alles is een keuze. Elk uitstel. Elk gesprek dat je vermijdt. Elk “ik weet het nog niet” dat je uitspreekt terwijl je het allang voelt. En elke beweging waarmee je zegt: genoeg. Dit is het moment. Niet omdat het het juiste moment is. Maar omdat het van jou is. Omdat jij het kiest. Omdat je klaar bent met jezelf wijsmaken dat je nog geen keuze hebt gemaakt, terwijl je allang weet dat je het doet — of niet doet.

Kevin