Wat als je gewoon niet goed genoeg bent?

Er is een gedachte die dieper zit dan overtuigingen, die eerder opduikt dan schaamte, die zich geniepiger verstopt dan angst. Het is geen zin die je hardop zegt, maar wel eentje die onder alles doorfluistert:

“Ik ben niet goed genoeg.”

Niet slim genoeg. Niet sterk genoeg. Niet mooi, niet snel, niet gevoelig, niet strategisch, niet interessant, niet stabiel genoeg. Gewoon… net niet. Je kunt het aardig verbergen. Je speelt mee, presteert, relativeert. Je stelt vragen, je stelt uit, je stelt jezelf gerust. Maar als het stil wordt, als je moe bent, als je even geen bewijs kunt leveren — dan is daar weer dat stemmetje.

En het is taai. Want deze gedachte zoekt altijd bevestiging. In die opmerking van je collega. In de blik van die ander. In de stilte van een appje dat niet beantwoord wordt. In het gevoel dat je “iets meer had kunnen doen.” Het zoekt situaties op waarin jij je nét buiten de groep voelt, nét buiten het tempo, nét buiten je kracht. En voor je het weet draai je in cirkels om jezelf heen. Druk, vermoeid, maar nooit echt bevredigd.

De tragiek is dit: je hoeft jezelf niet neer te halen. Je hoeft alleen maar te blijven streven. Dat is de meest sociale vorm van zelfafwijzing. Je doet het goed — maar het voelt nooit goed genoeg. Je ontvangt complimenten — maar je hoort ze niet. Je behaalt successen — maar je staat al bij het volgende doel. En ondertussen draag je een masker dat steeds zwaarder weegt: van controle, van vriendelijkheid, van competentie. Want stel je voor dat iemand ziet dat jij eigenlijk denkt dat je tekortschiet.

Dus je wordt voorzichtig. Of juist overdreven hard. Je wordt perfectionistisch, of juist ongrijpbaar. Je stelt uit, of je gaat op overdrive. Alles om te verdoezelen dat je bang bent door de mand te vallen. Niet op inhoud — maar op waarde. Dat iemand op een dag zegt wat jij al jaren vreest: “Je doet alsof. Maar eigenlijk… ben je niet goed genoeg.”

En hier komt de klap.

Misschien ben je ook niet goed genoeg.

Niet voor dat beeld in je hoofd. Niet voor die onhaalbare versie van jezelf die je telkens probeert te benaderen. Niet voor de eisen die je jezelf hebt opgelegd, gebaseerd op vergelijkingen, verwachtingen en verhalen die niet van jou zijn. Misschien ben je daar niet goed genoeg voor — en dat is geen probleem. Dat is bevrijdend.

Want stel je voor dat het niet jouw taak is om ‘goed genoeg’ te zijn volgens een maatstaf die niemand kan uitleggen. Stel je voor dat het genoeg is om gewoon… echt te zijn. Niet perfect. Niet onaantastbaar. Maar waar. In wat je wel kunt. In wat je nog niet kunt. In wat je voelt, uitspreekt, probeert. In wat je laat zien, ondanks je twijfel.

Je hoeft niet beter te worden om waardig te zijn.
Je hoeft niet eerst te winnen, slanker te zijn, sterker, milder, scherper, succesvoller.
Je hoeft alleen te besluiten: “Ik stop met mijn eigen vijand zijn.”

Want dat is wat deze angst doet: het maakt van jou een tegenstander van jezelf. Een saboteur die alles ondermijnt waar je eigenlijk naar verlangt. Relatie. Impact. Rust. Ruimte. Beweging. Erkenning. Vrijheid.

En je herkent het als je begint te wachten. Tot je zeker genoeg bent. Tot het moment beter voelt. Tot je verhaal sterker is. Tot je angst kleiner wordt. Maar wachten is gedrag. En gedrag bevestigt overtuiging. Dus zolang je wacht, voed je precies dat wat je zou moeten uitdagen.

De enige manier om te breken met het patroon “ik ben niet goed genoeg”, is niet door jezelf te overtuigen dat je het wél bent. Maar door te doen wat je zou doen als je jezelf al serieus nam. Niet denken. Niet overtuigen. Niet overcompenseren.

Doen.

Die mail wél sturen. Dat gesprek wél voeren. Die beslissing wél nemen. Die stap wél zetten. Dat podium wél pakken. Die grens wél trekken. Die keuze wél verdedigen.

Niet om jezelf te bewijzen. Maar om jezelf terug te halen. Niet als mantra. Maar als beweging. Als gedrag dat laat zien: ik ben niet perfect. Maar ik ben er wel.

En dat is altijd al goed genoeg geweest.

Kevin