Zij

Er was eens

Er was eens, er is en er zal altijd zijn een meisje. Zij. Niet alleen op een warme zomerdag. Zij wist zeker dat ze aan alles moest twijfelen. Ze twijfelde of ze dat zeker wist. De kritische zij, zei zij. Zij wilde daar de baas van zijn. Zij. Niet zeker over haar gedachten. Zij. Meer zien. Meer voelen. Meer balans. Meer. Zij.

Aan het meer zat zij. Zij vroeg zich af of het water twijfelt. Of water meer voelt of ziet. Door de mist die boven het water zweeft, kan ze niet meer zien. Ze neemt plaats op een houten bankje en vraagt zich af wat er te ontdekken valt. Ze beeldt zich in wat er te zien is. Donkere paadjes, enge dieren of misschien wel iets anders wat er kan zijn.Een brug over het water, door de mist, durft ze niet. Ze wist niet of ze de oevers van het meer wilde ontdekken. Wat zou het brengen? Ze werd onrustig van deze gedachte. Ze voelde zich klein. Haar negatieve gedachten houden haar tegen.

Een brug te ver

Een man in groen/bruine kleren liep op haar af. Hij kwam naast haar zitten, op datzelfde houten bankje, en vertelde haar over wat hij zojuist had gezien. Een nieuwsgierige bever had ter bescherming een dam gebouwd waarmee hij het water schaakmat zette. Hierdoor ontstond, volgens de boswachter, via een nieuwe opening, een nieuw meer.Zij luisterde naar de stem van de enthousiaste wachter. De man nam haar mee om haar het schouwspel te laten zien. Ze liepen in dezelfde tijd richting de brug. Richting de dikke mist. Ze hield haar pas in. Het was een brug te ver. De boswachter liet haar twijfelend achter om zelf meer te ontdekken. Ze bleef staan en baalde zichtbaar herkenbaar. Ze voelde zich nog
eens klein. Totdat de bever halverwege de brug gelopen kwam. Zij zag stellig zijn vastberadenheid in zijn ogen. De bever draaide zich weer om om weer aan de slag te gaan.

Zij volgde de bever, bibberend de brug over, de laaghangende wolken door. Het leek alsof hij vol trots, zonder aarzeling, zijn werk wilde laten zien. Ze vervolgde het pad achter de bever aan. In haar argwanende enthousiasme, struikelde ze. Met een voet in het water, haar kleren onder de modder en haar neus in de wind, merkte ze een bordje op. ‘wanneer u
meegaat met de stroming, waakt dan totstandkoming’. Maar omdat niet alles op haar bordje lag, vergat het te melden dat de boodschap voor haar was zodat ze die zag.

Zij

Ze besloot haar volgende stap te nemen. Ze liep met de stroming mee. Ze ontdekte de oevers van het meer. Ieder stukje grens, is weer het begin van een nieuwe ontdekking. Ze zag de dam. Ze zag de opening naar andere diepe gronden. Ze ontdekte het doel van het water dat wilde blijven stromen. De bever, die juist het water wilde stoppen om zijn jongen in de gemaakte burcht veilig te stellen tegen rivalen, heeft zij aan zij wegen geopend. Een weg naar meer voor haar. Zij vroeg zich niet meer af of het water twijfelt. Het water kent zijn doel en doet er alles aan om dat te bereiken. Zij besluit het meer te zien. Ze heeft meer in zicht. Het oeverloze meer met een zee van inzichten. Zij houdt nu de negatieve gedachten tegen, want dat smaakt naar meer. Zij, dat ben jij.