Ken je dat gevoel, dat een verhaal je zo aangrijpt dat je het gewoon niet meer kunt loslaten? Soms hoor je iets van iemand, en dat blijft maar rondzingen in je hoofd, alsof het je eigen ervaring had kunnen zijn. Dat overkomt mij regelmatig. Vooral verhalen die je misschien niet direct verwacht, verhalen van mensen die door omstandigheden zijn gevormd op manieren die je je nauwelijks kunt voorstellen.
Er is een vrouw die ik ken, eind 50, wonend in Limburg. Ze haakt prachtige kleden en sjaals in haar appartement, ergens midden in de stad. Ze heeft kinderen, kleinkinderen, en een kleine kring van vrienden om zich heen. Wat mij zo raakt is dat haar leven niet altijd zo stabiel is geweest. Ze komt uit Georgië, gevlucht voor een oorlog die voor velen nu al ver in het verleden lijkt, maar die haar leven voor altijd heeft veranderd. Ik zie haar, hoe ze met een bepaalde alertheid rondloopt, een overblijfsel van een tijd waarin haar veiligheid niet gegarandeerd was. Maar hier is ze nu, hersteld, opgebouwd uit de brokstukken van haar verleden.
Wat me het meest raakt, is hoe ze haar nieuwe wereld heeft omarmd. Ze leerde de taal, begreep hoe de Nederlandse systemen werken, en vroeg zich zelfs met angst af hoe ze moest reageren als iemand in de supermarkt vroeg of ze lege flessen had ingeleverd. Ze begon als vrijwilliger, zonder dat ze zelf veel had om weg te geven. Ze gaf haar tijd, haar inzet, en nu is ze een belangrijke spil in de gemeenschap.
Het bijzondere is dat ze anderen op handen gedragen wordt, maar dat zelf nog niet altijd beseft. In haar bescheidenheid zie ik een kracht die me inspireert. Ze is ondeugend, grappig, gereserveerd, en tegelijkertijd een steunpilaar voor zoveel mensen, waaronder ons. Haar verhaal heeft me op een dieper niveau geraakt, en ik blijf erover nadenken.
Wat deze verhalen me altijd weer doen realiseren, is hoe weinig we eigenlijk echt weten. Hoe meer ik leer over menselijk gedrag, communicatie, en hoe het brein werkt, hoe minder ik begrijp. Socrates zei ooit: “Hoe meer ik weet, des te meer ben ik mij bewust van hoe weinig ik weet,” en daar kan ik me helemaal in vinden.
Ik ben gaan houden van het niet weten, want wanneer je niet weet, blijf je open voor alles. Twijfel opent alle deuren. Het herinnert me aan de filosofie van René Descartes, die systematisch twijfelde aan alles om zekerheid te vinden. Zijn methode, de cartesiaanse twijfel, draait om het voortdurend in twijfel trekken van vanzelfsprekendheden. Als je blijft twijfelen, blijf je open voor nieuwe inzichten en mogelijkheden.
Dat sluit perfect aan bij de Socratische methode van vragen stellen. Socrates stelde vragen die diep in de kern van je overtuigingen doordrongen. Hij liet mensen nadenken over hun eigen denken, tot ze uiteindelijk hun eigen onwetendheid moesten erkennen. Dat soort vragen zetten je aan het denken, laten je je eigen overtuigingen onderzoeken, en dagen je uit om dieper te graven naar wat je echt weet of denkt te weten.
En daar komt de essentie van filosofie in beeld: de liefde voor wijsheid. Filosofie is voor mij niet het vinden van antwoorden, maar het zoeken naar de juiste vragen. Het is het proces van continue zelfreflectie, twijfelen, en groeien in ons begrip van de wereld om ons heen. Soms zijn er geen eenduidige antwoorden, en dat is precies wat filosofie zo waardevol maakt.
Dus laten we meer twijfelen, meer vragen stellen, en meer openstaan voor wat we nog niet weten. Want twijfel is vaak het begin van weten. En als je ooit twijfelt of NLP of persoonlijke groei de juiste stap voor je is, weet dan: die twijfel is precies de bedoeling. Wanneer je klaar bent met twijfelen, weet je ons ongetwijfeld te vinden.